ابر های سیگاری
عصر و بود و هوا ابری ، و این بود همه بساط عیش ما .. علیرضا که بعدا ( یعنی این روز ها ) فهمیدم رفیق بود ،رفیق ، میون اون روز ها شخص تازه ای وسط بلبشو روزمرگی من به حساب میومد .. خر شدم ، نفهمیدم و خیانت کردم در حقش و با یه تعارف سوار موتورم کردمش و رفتیم کنار رودخونه ، یادم نیست اب داشت یه نه ولی ابر ها بودند ، دست کردم جیبم ،گوشیمو بیرون اوردم و اون سوال احمقانه رو پرسیدم : علیرضا شعر دوست داری ؟؟
همیشه پاسخ این سوال یه چیزه : ارهههه من خیلی شعر دوست دارم ..
میدونید که هیچ شعری به اندازه شعر ارغوان توی هوای ابری آدمو زمین گیر نمیکنه ؟
خوندم براش و دیدم که یکی یکی برگهاش ریخت ..زمین گیر شد ..
اون لحظه زندگی علیرضا رو به دو بخش تقسیم کردم ، قبل از من و بعد از ..اگر چه هیچوقت نتونستم بغلش کنم و بابت این خیانت بزرگ عذر بیارم ، اما همیشه میخاستم این کار رو نکرده بودم ..
فردای اون ابر ها علیرضا بود و دنیای جدیدش و من که با تمام جذابیت های جدید در دنیای علیرضا خداحافظی کرده بودم ، شعر فصل پنجم زندگی ام بود و من همون چهارتا هم اضافه بود برام ..
علیرضا حالا هیچ شباهتی به علیرضای روز ابری نداره ، همون طور که من ..
و من هر بار که دقیق شدم توی چشم های علیرضا یک چیز رو میدیدم فقط ، چیزی که الان تمام ذهنمو مشغول کرده و شب ها اخرین تصویر قبل خوابمه وصبح ها با فکرش دست و صورتمو میشورم :
"بزرگ شدن "
ما بزرگ شدیم و این بزرگترین دردی بود که زمان به جان ما انداخت ، ما بزرگ شدیم و "تغییر" کردیم ..ما تغییر کردیم و دیگه هیییچ ربطی به خود قبلی مان نداشتیم ..خود قبلی مان که توی هزار تا کاغذ و سر رسید ثبتش میکردیم که فراموش نکنیم ..
همون که هر بار با پک زدن به اولین سیگار بهش فکر میکنیم و وقتی تلخی کل دهنمون رو میگیره یهو دست به جیب میشیم برای پاکت بعدی ..
علیرضا ببخش که هزار تا پاکت سیگار هم تورو به خود قبلیت برنمیگردونه ..ببخش که نگران سال های بعدی ، سال هایی ک فکر سیگار های امروزت میفتی ..
ببخش که هوا ابری بود ، بد جوری ابری بود ..
